Джованнино-Бездельник очень любил путешествовать. Путешествовал он, путешествовал и оказался в удивительной стране, где дома строили без углов – они были круглые. И крыши тоже ставили не углом, а плавно закругляли. Вдоль дороги, по которой шел Джованнино, тянулась живая изгородь из кустов роз, и ему, конечно, захотелось вдеть одну розу в петлицу своей курточки. Он собирался осторожно, чтобы не уколоться о шипы, сорвать цветок, как вдруг заметил, что шипы нисколечко не колются, – они, оказывается, вовсе не острые и только слегка щекочут руку.

– Чудеса, да и только! – удивился Джованнино.

В ту же минуту из-за куста с розами появился городской стражник, и, очень вежливо улыбаясь, спросил его:

– Вы, должно быть, не знаете, что нельзя рвать розы?

– Мне очень жаль… Я не подумал…

– Тогда вам придется заплатить только половину штрафа, – сказал стражник все с той же приветливой улыбкой и стал выписывать квитанцию. Джованнино заметил, что карандаш у него был не заточен – совсем тупой, и спросил стражника:

– Простите, а можно взглянуть на вашу саблю?

– Пожалуйста, – ответил тот и протянул Джованнино свою саблю. Она тоже оказалась не острой, а тупой.

– Так, что же это за страна такая? – удивился Джованнино. – Куда я попал? Здесь все так странно!

– Это страна, где нет ничего острого, – объяснил стражник, и так вежливо, что все его слова надо было бы писать только с заглавной буквы.

– А как же гвозди! – удивился Джованнино. – Они ведь должны быть острыми!

– Мы давно уже обходимся без них. Ведь есть клей! А теперь, будьте добры, дайте мне две пощечины,

От изумления Джованнино широко открыл рот, будто собирался проглотить сразу целый торт.

– Что вы! – воскликнул он наконец. – Я вовсе не хочу оказаться в тюрьме за оскорбление городского стражника. Уж если на то пошло, так это я должен получить две пощечины, а не вы.

– Но у нас так принято, – любезно объяснил стражник, – полный штраф – это четыре пощечины, а половина штрафа – две.

– Две пощечины – стражнику?

– Стражнику.

– Но это ужасно несправедливо! Так нельзя!

– Конечно, несправедливо! Конечно, так нельзя! – ответил стражник. – Это настолько несправедливо и ужасно, что люди, чтобы не давать пощечин ни в чем не повиннным стражникам, просто не делают ничего такого, что запрещается законом и за что нужно брать штраф. Ну, так я жду – дайте мне две пощечины! И в другой раз, синьор путешественник, вы, конечно, будете осторожнее, не так ли?

– Но я не хотел бы даже ущипну

ть вас за щеку, не то что ударить!

– В таком случае я вынужден проводить вас до границы и предложить покинуть нашу страну!

И Джованнино, ужасно пристыженный, вынужден был покинуть страну, где нет ничего острого. Однако он до сих пор все еще мечтает вернуться туда, чтобы жить по самым вежливым законам на свете, среди самых воспитанных людей, в домике, где нет ничего острого.

Արտաշեսն ու Տիգրանը հայ ժողովրդի սիրելի արքաներն են, նրա պաշտելի հերոսները։
Նրանց համար ամենակարևորը հայրենիքի հզորացումն ու բարգավաճումն էր։ Հայոց քաջարի արքաների մասին ստեղծված զրույցները, ավանդապատումները,
առասպելները հարյուրամյակներ են ապրել ու գրի առնվել մեր պատմիչների կողմից։
Այսօր էլ, ավելի քան երկու հազար տարի հետո, հայ մարդիկ
իրենց զավակներին կոչում են Արտաշես ու Տիգրան անուններով։

Արտաշես I-ը Արտաշեսյան արքայատոհմի (Ք. ա. 189-1թթ.)հիմնադիրն է։ Ք. ա. 189թ. դառնալով հայոց թագավոր` նա հաջորդաբար Մեծ Հայքի սահմանների մեջ վերամիավորեց հայկական հողերը։ Արտաշես արքան ստեղծեց հզոր բանակ: Նրա թագավորության ժամանակ մեր երկրում շատ նշանավոր գործեր կատարվեցին։ Ամենից առաջ նա շենացրեց ու բազմամարդ դարձրեց երկիրը։ Իր գրաված երկրներից
տարբեր ազգությունների մարդկանց բերեց և վերաբնակեցրեց Հայաստանի լեռնային վայրերում, դաշտերում ու հովիտներում։ Նրա օրոք Հայոց աշխարհում, ըստ Մովսես Խորենացու` «անմշակ հող չմնաց»։

Արաքս գետի ափին հայոց արքան հիմնադրում է նոր մայրաքաղաք, որը նրա անունով կոչվեց Արտաշատ։

Տիգրան II Մեծ (Ք. ա. 95-55թթ.)
Տիգրան Մեծի անունը հայտնի է յուրաքանչյուր հայի։
Կառավարման առաջին իսկ տարիներին Տիգրան Մեծը կարողացավ միավորել բոլոր հայկական հողերը,  կարողացավ հզորացնել հայոց բանակը։ Հայոց թագավորությունն
այնքան էր հզորացել, որ Տիգրան Մեծը իրեն հռչակեց արքայից արքա։ Հայոց արքայի գերիշխանությունն ընդունում էին բազմաթիվ մանր թագավորություններ, ինչպես նաև Վիրքը(Վրաստանը) և Աղվանքը։Տիգրան Մեծին առաջարկեցին դառնալ նաև Ասորիքի թագավոր։ Ք. ա. 83թ. Տիգրանը հանդիսավոր կերպով մտավ Միջերկրական ծովի ափին գտնվող Անտիոք մայրաքաղաք։ Իրեն ենթարկելով նաև Ասորիքին հարևան երկրները՝ Տիգրան Մեծն ավարտեց իր նվաճումները։ Տիգրան Մեծի տերությունը Հին աշխարհի ամենամեծ պետություններից էր, որի սահմանները ձգվում էին Կասպից
ծովից մինչև Միջերկրական ծով։ Ունենալով այդպիսի հզորություն՝ Տիգրան Մեծը,  ռազմատենչ արքա չէր։ Նա պատերազմի մեջ էր մտնում միայն ծայրահեղ անհրաժեշտության դեպքում։
Ք. ա. 80-ական թթ. Տիգրան Մեծը ձեռնարկեց նոր մայրաքաղաքի` Տիգրանակերտի շինարարությունը։  Տիգրանակերտը կարճ ժամանակում դարձավ մեծ քաղաք։ Քաղաքում
շքեղ պալատներ էին կառուցվում։ Տիգրանակերտն ուներ 25 մետր բարձրությամբ պարիսպներ, որոնց ներսում տարբեր շինություններ կային։
Իր քառասնամյա կառավարման ընթացքում Տիգրան Մեծ արքան ունեցավ շատ հաղթանակներ ու փառահեղ նվաճումներ, հիմնադրեց Տիգրանակերտ մայրաքաղաքն ու այլ քաղաքներ։

Վարժ․906

Ջրավազանում կար 1250 լիտր ջուր, որը կազմում է նրա տարողության  մասը։ Որքա՞ն է այդ ջրավազանի տարողությունը։

1250X4=5000

Պատ․՝ 500 լիտր։

Վարժ․907
Ջրավազանում կար 2400 լիտր ջուր, որը կազմում է նրա տարողության  մասը։ Դեռ որքա՞ն ջուր կարելի է լցնել այդ ջրավազանի մեջ։

2400×3=7200

7200-2400=4800

Պատ․՝ 4800 լիտր ջուր։

Վարժ․ 905

Մարդատար ավտոմեքենան 1 ժամում անցավ 240 կմ երկարությամբ ճանապարհի  մասը, իսկ բեռնատարը՝  մասը։ Ավտոմեքենաներից ո՞րն է 1ժամում ավելի շատ ճանապարհ անցել։ Քանի՞ կիլիմետր ճանապարհ դեռ պետք է անցնի նրանցից յուրաքանչյուրը։

240:3= 80

240:4=60

240-80=160

240-60=180

Պատ․՝ մարդատարին մնաց անցնել 160, իսկ բեռնատարին՝ 180 կմ, ավելի շատ ճանապարհ անցավ մարդատար ավտոմեքենան

Վարժ․ 887

Արան ունի 4 անգամ ավել ընկույզ, քան Հայկը։ Որքա՞ն ընկույզ ունի նրանցից յուրաքանչյուրը, եթե նրանք ընդամենն ունեն 150 ընկույզ։

Լուծում
150:4=35
150-35=115
Պատ․՝ Արան ունի 115 ընկույզ, Հայկը՝ 35։

Վարժ․888

Երկու կից հողամասերից մեկը 3 անգամ մեծ է մյուսի մակերեսիցՊ։ Այդ հողամասերի ընդհանուր մակերեսը 2800 մ² է։ Որքա՞ն հողամասերից յուրաքանչյուրի մակերեսը։

Լուծում

2800:3=933.3
2800-933.3=1866.7
Պատ․՝ մի հողատարածքը 1866,7, իսկ մյուսը՝ 933,3։

Վարժ․ 889
7 տուփի մեջ կա 84 մատիտ։   Քանի՞  այդպիսի տուփ է օգտագործվել 1500 մատիտ  տեղավորելու համար։

84։7=12

1500:12=125

Պատ․՝ 125 տուփ 1500 մատիտի համար։

Джанни Родари ,,Страна, где нет ничего острого»

Джованнино-Бездельник очень любил путешествовать. Путешествовал он, путешествовал и оказался в удивительной стране, где дома строили без углов — они были круглые. И крыши тоже ставили не углом, а плавно закругляли. Вдоль дороги, по которой шел Джованнино, тянулась живая изгородь из кустов роз, и ему, конечно, захотелось вдеть одну розу в петлицу своей курточки.
Он собирался осторожно, чтобы не уколоться о шипы, сорвать цветок, как вдруг заметил, что шипы нисколечко не колются, — они, оказывается, вовсе не острые и только слегка щекочут руку.
— Чудеса, да и только! — удивился Джованнино.
В ту же минуту из-за куста с розами появился городской стражник, и, очень вежливо улыбаясь, спросил его:
— Вы, должно быть, не знаете, что нельзя рвать розы?
— Мне очень жаль… Я не подумал…
— Тогда вам придется заплатить только половину штрафа, — сказал стражник все с той же приветливой улыбкой и стал выписывать квитанцию.
Джованнино заметил, что карандаш у него был не заточен — совсем тупой, и спросил стражника:
— Простите, а можно взглянуть на вашу саблю?
— Пожалуйста, — ответил тот и протянул Джованнино свою саблю. Она тоже оказалась не острой, а тупой.
— Так, что же это за страна такая? — удивился Джованнино. — Куда я попал? Здесь все так странно!
— Это страна, где нет ничего острого, — объяснил стражник, и так вежливо, что все его слова надо было бы писать только с заглавной буквы.
— А как же гвозди! — удивился Джованнино. — Они ведь должны быть острыми!
— Мы давно уже обходимся без них. Ведь есть клей! А теперь, будьте добры, дайте мне две пощечины.
Джованнино широко открыл рот, будто собирался проглотить сразу целый торт.
— Что вы! — воскликнул он наконец. — Я вовсе не хочу оказаться в тюрьме за оскорбление городского стражника. Уж если на то пошло, так это я должен получить две пощечины, а не вы.
— Но у нас так принято, — любезно объяснил стражник, — полный штраф — это четыре пощечины, а половина штрафа — две.
— Две пощечины — стражнику?
— Стражнику.
— Но это ужасно несправедливо! Так нельзя!
— Конечно, несправедливо! Конечно, так нельзя! — ответил стражник. — Это настолько несправедливо и ужасно, что люди, чтобы не давать пощечин ни в чем не повинным стражникам, просто не делают ничего такого, что запрещается законом и за что нужно брать штраф. Ну, так я жду — дайте мне две пощечины! И в другой раз, синьор путешественник, вы, конечно, будете осторожнее, не так ли?
— Но я не хотел бы даже ущипнуть вас за щеку, не то что ударить!
— В таком случае я вынужден проводить вас до границы и предложить покинуть нашу страну!
И Джованнино, вынужден был покинуть страну, где нет ничего острого. Однако он до сих пор все еще мечтает вернуться туда, чтобы жить по самым вежливым законам на свете, среди самых воспитанных людей, в домике, где нет ничего острого.

изгородь -ցանկապատ